my dear diary η τρέλα δεν πάει στα βουνά, καταλήγει στα ντουλάπια μου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Ξύπνησα από ένα εφιάλτη απίστευτο. Είχα ένα βαρύ κουτί γεμάτο μέλι στο οποίο αφού έριχνα μπόλικο νερό – νέρωνα το μέλι μου ;) – βουτούσα ένα χοντρό πινέλο και περνούσα τα ξεχαρβαλιασμένα ντουλάπια της κουζίνας μου. Δίπλα μου μια γάτα επιστάτης περνούσε την γλώσσα της από τα φρεσκομελιασμένα ξύλα για να δει αν είχα κάνει καλή δουλειά… Μπρρρ τι λες ψυχίατρε μου μήπως ήρθε η ώρα να μ’ αλλάξεις όχι τα φώτα αλλά τα χάπια?

Κι ας έρθω στο θέμα μου. Τώρα τελευταία  - δλδ από τότε που γεννήθηκα LOL – απ το ‘να αυτί μου μπαίνει γρύλλος κι ελέφαντας βγαίνει απ το άλλο. Κι αντί να κουφαθώ από την φασαρία του εντόμου έπαθε ανακοπή ο άλλος μου ώτος από το υπερβολικό μέγεθος της μαλακίας της παχυδερμίας που δέρνει το ζώον.

Προσπάθησα ημερολόγιο μου σκληρά να είμαι σοβαρή. Αλλά υπάρχουν πραγματικά εμπόδια ανάμεσα σε μένα και στην σοβαρότητα που μοστράρει την φάτσα της όπου σταθεί και όπου βρεθεί.

Πρώτον εκ φύσεως  δλδ κληρονομικό ρε παιδί μου ή πως αλλιώς να το πιω χαλασμένο νουκλεοτιδομαλακιο. Όταν τώρα ο παππούς σου σε πιάνει με το τσιγάρο πίσω από την πόρτα και αντί να σου ρίχνει ένα μπερντάχι ξύλο – βρωμόπαιδο που θες και τσιγάρο – σου κάνει τράκα και σου λέει για τις γκόμενες που είχε πριν την γιαγιά σου, περιμένεις να βγείς και σοβαρή? Εμ βέβαια για τις κατά την διάρκεια δεν έλεγε τίποτα. Δεν συνέφερε γιατί ήμουν και ξεπουλημένο πλάσμα. Δεν φταίω εγώ, η γιαγιά ήταν καταπληκτική μαγείρισσα.   Ή όταν ο πατέρας σου σε συναντούσε στην ομόνοια και είχες κάνει κοπάνα και σου έκλεινε συνωμοτικά το μάτι και σε χαρτζιλίκωνε αντι να σε πιάσει από το κοπανατζίδικο αυτί σου και στον δάσκαλο κατευθείαν? Τελικά έχω την εντύπωση ότι με κατέστρεψαν τα ‘ρσενικά της οικογένειες. Οι γυναίκες δούλευαν καλά τον ,μπλάστη και δεν συνέφεραν.

Δεύτερον παρά φύσεως (ναι, ναι αρχίστε αμέσως τώρα τις ανώμαλες φαντασιώσεις, παλιοσοβαροφανονουκλεονανοτίδια) δλδ εκτός κληρονομιάς. Κουτσομπολιά, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Όταν η μάνα σου, σου λέει «εσύ έπρεπε να έχεις γεννηθεί αγόρι» εσύ τι θα έκανες? Δεν θα ψαχνόσουν μήπως ήσουν λειψός κατά ένα μέλος? Ε? θα κοίταζες τα βυζιά σου στον καθρέφτη και θα ‘λεγες «ρε μπας και έχουν κάνει λάθος?» Όταν θα έπαιζες εσύ τον γιατρό και ο φίλος σου την ασθενή δεν θα μπερδευόσουν ? για να μην αναφέρω το γεγονός ότι του ‘ριχνα σφαλιάρες όποτε ήθελε να κάνει αυτός τον γιατρό. Ο άχρηστος ρεμπεσκές που κάθεφορά που η μάνα του , του τις έριχνε μου ερχόταν κλαίγοντας. Μην κλαίς Θοδωρή μου του ‘λεγα όταν μεγαλώσουμε θα σε πάρω και θα φύγουμε στα ξένα. Κι αυτός χαμογελούσε ανάμεσα στις μύξες και στα δάκρυα και έχωνε το χέρι του μες στο δικό μου. Συγνώμη δλδ αλλά εδώ είχαμε μπερδέψει τα συνηθισμένα.

Το δε χειρότερο ήταν που και η μάνα μου και η γιαγιά μου – θεος σχωρές την ψυχούλα της – μου έλεγαν πως τα παιδιά φυτρώνουν στα μαρούλια. Έλα εσύ τώρα γίνε σοβαρός άνθρωπος εάν πιστεύεις μέχρι τα 12 σου ότι τα παιδιά ξαρτιώνται από την καλή σοδειά στα μαρούλια. Κυρ μανάβη πιάσε μου σε παρακαλώ ένα τρυφερό γερό υγειινό και ζουμπουρλούδικο μωράκι.

Όμως αγαπημένο μου ημερολόγιο το τραγικό σημείο είναι άλλο. Δεν είναι ότι δεν κατάφερα να γίνω ποτέ σοβαρή αλλά δεν κατάφερα να γίνω ούτε καν αστεία. Έζησα και ζω ανάμεσα στα δύο. Και  θα σου εξομολογηθώ κάτι, ημερολόγιο μου.  

Είμαι μια τρελή διχασμένη προσωπικότητα. Τρίφατση θα έλεγα. Κάτι σαν το τριφασικό ρεύμα. Κάτι σαν την γη που απλώνει τα χεσμένα της σώβρακά της η άτιμη η κοινωνία. Ευτυχώς ακόμα χρησιμοποιώ πράσινο σαπούνι και καπνίζω στα κρυφά.

Φτου κολλάνε τα χέρια μου ;)


γιαννννιηηηηηη αυτός ο κοσμος θα με τρελάνιεεεειιιιιι