Ο Αχιλλέας και το κρινολίνο

Μνήσθητι μου Κύριε! Αν ζούσε η γιαγιά μου θα την είχα αποκληρώσει ή θα την  είχα βάλει να διαβάσει το Κάμα Σούτρα (μπαααα δεν ξέρεις προγραμματιστή μου το Kama Soutra? Ώρα για εκπαίδευση, στραβάδι :P)  για τιμωρία 69 φορές (sic). Από την μία απομυθοποίηση στην άλλη πέφτω. O.m.g που λέμε και στα ελληνικά. Ατάκα πρώτη «θα σου τρυπήσω εγώ τ αυτάκια σου. Δεν θα πονέσεις καθόλου». Επτά χρονών χαζό ξανθό την πίστεψα. Ακόμα και όταν την είδα με μια βελόνα -ναααα μετά συγχωρήσεως- στο χέρι δεν είπα κουβέντα. Μόνο τα βλέφαρα πετάρισα λίγο... Μετά από 2 λεπτά εγώ ήμουν στον δρόμο και η γιαγιά ξοπίσω φώναζε να γυρίσω για να μην μείνω με το ενα μόνο αυτί τρυπημένο. Γιατί καλή γιαγιάκα μου τι θα γινόταν αν δεν τρυπούσα και το άλλο μου αυτί? Θα γκρεμιζόταν η Γουόλ Στρίτ? Θα άλλαζε η κοκκινοσκουφίτσα χρώμα και θα την λέγαμε πρασινοσκουφίτσα ? μήπως δεν θα γυριζόταν η ιστορία της Όμικρον? Μήπως δεν θα γνώριζε οργασμό ο σχωρεμένος Ανδρέας με την χοντρή Δήμητρα? Ή μήπως ο παππούς δεν θα γινόταν the old faithfull γαβ-γαβ (καλά αυτό το σενάριο δεν έπαιζε που ο διάολος παρθένα να γινόταν) ? Από την μία η γιαγιά μου από την άλλη η μάνα μου ήταν η καταστροφή της ελάχιστης αξιοπρέπειας που θα μπορούσα ή θα είχα την δυνατότητα (πως τα λέω το άτιμο, να δεις που κάποια μέρα σε κάποια άλλη ζωή σε κάποιο άλλο σώμα μπρρρ μου θυμίζει λίγο alien αυτό θα γίνω συγγραφέας. Αρκεί να μην μοιάζω στον Τατσόπουλο θεούλη μου. Δεν θέλω να πηδάω εγώ την μισή Ελλάδα και την άλλη μισή οι κυβερνώντες μαζί με την τρο(κτ)ικα. Άμα ήταν να την πηδάω όλη εντάξει εκεί το συζητάμε :P ) Και για να γίνω λίγο πιο σοβαρή ( έλα καλέ τώρα το πίστεψες?) μεγαλώνοντας συγκράτησα όλες τις ατάκες σε ένα καταπληκτικό δωμάτιο που έχω χτίσει στο μυαλό μου και βάζω εκεί όλες τις σαβούρες. Μου ξέφυγαν μερικές (δεν εννοώ πορδίτσες- ο προγραμματιστής προφανώς δεν κλάνει γι αυτό το word βγάζει λάθος την λέξη «πορδίτσες» κρίμα και είπα μια φορά να είμαι χαριτωμένο το άτιμο- . Για όνομα του μετανοημένου διαβολάκου, I am a lady!!) ατάκες όμως. Π.χ. όταν τρως καρύδια με μέλι αυξάνει την λίμπιντο. Όταν το είχα πρωτοακούσει αυτό νόμιζα ότι η λίμπιντο είναι η όραση. Και να σου τα καρύδια με το μέλι. Αλλά δεν γιατρευόταν η αναθεματισμένη μυωπία μέχρι που με ενημέρωσαν περί της λέξης και τα συναφή. O.M.G είπα γι αυτό εγώ μπορεί να μην έχω δει και μάλιστα να έχω πάθει εξοφθαλμία αλλά έχουν δει τα αγόρια που γνωρίζω !! θυμάμαι την στιγμή και δακρύζω. Σνιφ. Με είχε πάρει ο παππούλης μου στην άκρη, μου στερέωσε τα γιαλιά στην μύτη και μου είπε «παιδί μου άκου Μια παροιμία : μάτια παπούτσι, μυαλό κουκούτσι» συγκινήθηκα αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι ήθελε να μου πει.... Παρόλα αυτά ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός και αποφάσισα να μην πιστεύω τις γυναίκες της οικογένειας γιατί μέχρι τότε μόνο συμφορές μου είχαν φέρει (χμμμ.. σχεδόν ;) ) Όμως να που η ανάγκη – ναι η ανάγκη φίλε μου – με έριξε στα χέρια των μύθων τους. Και αποφάσισα χθες βράδυ για ευνόητους λόγους να φάω θαλασσινά. Τα καταβρόχθισα όλα αδερφάκι μου. Γαρίδες καραβίδες αστακούς μύδια κυδώνια αχλάδια ( τ αχλάδια περιλαμβάνονται στα ‘προωθητικά’ ; ) και ξάπλωσα να δω το αποτέλεσμα. Εκτός του ότι με πήρε ο ύπνος (εγώ και οι αρκούδες παθαίνουμε ένα κάτι από το πολύ φαγητό... γμτ πολύ θα ήθελα να ήμουν αρκουδίτσα πάντως. Εκτός από τους ψύλλους όλα τ άλλα μια χαρά ) εκτός του ότι η παρέα μου πρέπει να έφυγε τρέχοντας στο πρώτο ροχαλητό είδα και εφιάλτη!  Ενώ ξεκίνησε παραμυθένιο όνειρο κατέληξε όντως τρομακτικός και φρικτός εφιάλτης (χμμμ... τώρα που το σκέφτομαι μου θυμίζει λίγο την πραγματικότητα). Ήμουν λέει σ ένα πανέμορφο κάστρο όλο πυργίσκους και ποταμάκια και εγώ τριγυρνούσα χαρούμενη (τι ζαβό θεέ μου) με ένα λευκό φόρεμα μέχρι κάτω ( μην τυχόν και χάσουμε το παρθενικό έστω και αν κοντεύουμε να πάρουμε σύνταξη) και τα ξανθιά μαλλιά μου ίσαμε τα γόνατα (το σύνδρομο της ραπουνζέλ είναι το επόμενο που πρέπει να συζητήσω με τον ψυχίατρο μου μόλις συνέρθει από το κώμα)  και τραγουδούσα με μια φωνή σαν αηδόνι (εγώ και η Ιουλιέττα. Oh Romeo Romeo why do you have to be Romeo? Και όλα αυτά τα χαριτωμένα) μέχρι που βρέθηκα μπροστά σ ένα καθρέφτη.. Τον κοίταξα, με κοίταξε και καταλήξαμε σ ένα απίστευτο ανταγωνισμό βλέμματος. Ως απόλυτη και ανεπανόρθωτη μύωψ όπως καταλαβαίνετε τον νίκησα. Αλληθώρισε τόσο πολύ που στο τέλος με ρώτησε «Κορίτσι, κοριτσάκι μου ποιος είναι ο πιο όμορφος γκόμενος απ όλους?»  - εκεί χαλάστηκα λίγο. Ε όπως και να το κάνουμε δεν λέμε γκόμενος στα παραμύθια. Ντροπή πια! – κοκκίνισα τόσο πολύ   που αμέσως ξεπήδησε από τα βάθη του μυαλού μου (από το δωμάτιο που λέγαμε ;) ) ο πιο όμορφος γκόμενος εεεεε πρίγκιπας (αει στην ευχή με κόλλησε ο καθρέφτης πραγματικότητα) . Τον είδα να έρχεται από το βάθος. Ψηλός με φαρδείς ώμους και στέρνο, μελαχρινός (εννοείται σιγά μην θέμε ξανθούς μπλιαξ) , με γκρίζο ατσαλένιο βλέμμα και θεληματικό πηγούνι (τώρα τα παραμύθια έτσι λένε ή τα άρλεκιν? Τέλος πάντων τι σημασία έχει. Έναν οργασμό που είναι το ζεις είπα έστω και στο όνειρο ζήστο τρελλλλλάααα) . Βγήκε από τον καθρέφτη αγέρωχος με πήρε αγκαλιά και αρχίσαμε να περπατάμε στους πέτρινους διαδρόμους. Δλδ τι περπατούσαμε καλέ??? Χορεύαμε πετούσαμε από ευτυχία. «Πάμε να σου δείξω τον κήπο μου? “ του πρότεινα με ντροπαλή φωνή. Και εκεί ήταν που φάνηκε η πρώτη ένδειξη εφιάλτη. Αντί να πάει προς την σωστή κατεύθυνση (ε εντάξει πρέπει να σας το συλλαβίσω είχα και μια καταπληκτική σουίτα με στρώμα από νερό – οκ δεν είναι πολύ medieval αυτό αλλά έχει ωραία κίνηση ;) ) με οδήγησε προς τα έξω. Τότε τον ρώτησα πως τον λένε. Μετά άνοιξε το στόμα του να μιλήσει και εκεί ήταν που μπήκα για τα καλά στο διαστημόπλοιο του τρόμου. Η φωνή του ήταν ίδια με της γιαγιάς μου. «Αχιλλέα» μου είπε και μου έδειξε με περηφάνια το πληγωμένο αστραγαλάκι του. Το τσαμένο μωρέ.  Τραβήχτηκα μακριά του βγάζοντας ένα μικρό χαριτωμένο ουρλιαχτό – νομίζω δλδ . Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στο δικό του όταν βγήκε στον ήλιο. «Αααααχχχχ δεν μπορώ τον ήλιο. Θα κάψει το τέλειο αλαβάστρινο δέρμα μου» φώναξε υστερικά και αμέσως έβγαλε από την τσέπη του – που στην ευχή χωρούσε τέτοια αποκάλυψη σε μια τόσο ρηχή τσέπη ακόμα απορώ!- ένα κρινολίνο. Ήθελα να του πω πως αλλού το χρησιμοποιούσαμε κάποτε αλλά ήταν και εφευρέτης το άτιμο. Το άνοιξε και το στριφογύρισε χαριτωμένα πάνω από την περήφανη κομψή κώμη του. «Τώρα είμαστε εντάξει χρυσή μου. Μπορούμε να δούμε αμέσως τα ρόδα σου». Την επόμενη στιγμή μας είδα να χορεύουμε στην τεράστια αίθουσα με τους καθρέφτες και εκεί πήρε την ρεβάνς ο προδότης καθρέφτης. Ο ψηλός μελαχρινός ήμουν εγώ και ο Αχιλλέας μου φορούσε μια καταπληκτική ροζ τουαλέτα με κρινολίνο.  Εκεί λιποθύμησα. Γίνεται να λιποθυμάς την ώρα που κοιμάσαι?

Το αποφάσισα. Θα γίνω καλόγρια αφού πρώτα κάνω λοβοτομή.

Θα επανέρθω ;)

Υγ. Με ράσο ή χωρίς , με μυαλό ή χωρίς. Σίγουρα χωρίς κρινολίνο.

Happy End ?

Βαρέθηκα τα παραμύθια που σερβίρει ο ένας στον άλλον με χτυπητό κόκκινο

 – μου φέρνει λίγο στο μυαλό το μπουρδελέ  νυχτικό που μου είχε κάνει δώρο ένα από τα παραμύθια, δεν το φόρεσα ποτέ αλλά έχω την αμυδρή υποψία πως εκείνο το παλιό παραμύθι μάλλον το φόρεσε μόνο του, όχι θα έκατσε να σκάσει επειδή έπεσε πάνω στην καταθλιπτική ρεαλίστρια με το μακό νυχτικό και τις χνουδάτες παντοφλίτσες – τώρα για το ρεαλίστρια θα είχαν πολλοί αντιρρήσεις για το καταθλιπτική κανείς , αλλά όπως έλεγε και ο κατεργάρης ο παππούλης μου ο καθένας αλλού τηρά κι αλλού βλέπει δηλαδή βρε παππού όλος ο κόσμος αλλίθωρος είναι ? -

 το happy end

– εγώ το μόνο χάπι που ξέρω είναι αυτό το καταπληκτικό που μου έκανε δώρο ο ψυχίατρος μου και από τότε κοιμάμαι εγώ καλά και αυτός καλύτερα διότι ακόμα και την ώρα της συνεδρίας ροχαλίζω λίγο –

και στο κάτω – κάτω της γραφής σκέφτηκε κανείς ποτέ ότι τα περισσότερα παραμύθια μην σου πω κι όλα φίλε μου δεν έχουν καλό  τέλος. Δηλαδή θέλω να πω τον λύκο τον ρώτησε κανείς αν ήταν ευτυχισμένος που του άνοιξαν την κοιλιά και τον γέμισαν πέτρες ε? ή τον λαγό που τον νίκησε η αργόστροφη χελώνα ή το κοράκι που του έφαγε το ψωμί η λαίμαργη αλεπού?  Ορίστε λοιπόν πως αποδεικνύεται ότι τα παραμύθια έχουν απόλυτη σχέση με τα ρεβύθια . Όταν τα τρως είναι ωραία αλλά μετά τρελαίνεσαι από το φούσκωμα. Και εγώ φίλε μου έχω βαρεθεί να τρώω καλομαγειρεμένα παραμύθια, έχω κάνει μια κοιλιά λες και είμαι στον δέκατο μήνα.  Εγώ και η Ροζμαρυ έχουμε πολλές ομοιότητες. Φοβάμαι γιατρέ μου ότι κάποια στιγμή θα γεννήσω κι εγώ ένα ωραίο παραμύθι και αυτό με κάνει να ξαγρυπνώ τις νύχτες και να καταριέμαι την επανάσταση που έκανα τρώγοντας φασόλια. Τότε ήταν που μου έδωσε τα χάπια και με παρακάλεσε την άλλη φορά που θα πάω να τον δω να μην έχω φάει όσπρια. Γιατί γιατρέ μου κακό είναι δηλαδή να βγάζεις από μέσα σου τα κακοφορμισμένα παραμύθια??? Τέλος πάντων γι αυτόν τον λόγο και για πολλούς άλλους αν και ο κυριότερος είναι πως δεν αντέχω να κουβαλάω πάνω μου ένα τόνο ροζ παραμύθια που παραμονεύουν μόλις κλείνω τα μάτια μου θα βάλω σήμερα μια αγγελία

«αναζητείται επειγόντως πραγματικότητα με αίσιο τέλος για όλους τους συμμετέχοντες»

Θα επανέρθω ;)

Υ.Γ.
Ηθικόν συμπέρασμα
αν δώσεις το δάχτυλο να κρατηθεί το παραμύθι σου παίρνει και το χέρι

Από την Καρμίνα Μπουράνα στην Καρμίρα Πουτάνα

Πρέπει να κόψω είτε τα χάπια είτε να αποκληρώσω τον Μορφέα και να απολύσω τον ψυχίατρο μια για πάντα. Να τον ρίξω στα Τάρταρα ή  ακόμα καλύτερα να τον βάλω να παρακολουθεί μαγνητοφωνημένες εκπομπές με τον αείμνηστο Ανδρέα στα μπαλκόνια με εκείνη την λαοθάλασσα την πράσινη  θεέ μου τι εποχή τροφαντών αγελάδων ήταν τότε αυτή,και όχι μόνο αγελάδων αλλά και ταύρων και βοοειδών και άλλα λοιπά συμπαθέστατα στην πραγματική τους μορφή ζώα,  μόλις έβγαινε στο μπαλκόνι όλες οι τύπισσες από κάτω είχαμε πολλαπλούς οργασμούς και δεν ήταν μόνο αυτός αλλά και όλα τα παλικάρια που είχε τότε μαζί του ήρωες τιτάνιοι θεοί, εργάτες του δικαίου και της πατρίδας – να προσέχω να μην πίνω καφέ όταν γράφω κάτι τέτοια γιατί όπως έλεγε και ο αείμνηστος παππούλης μου κάποιο λάκκο έχει ο δρόμος και εγώ συνήθως πέφτω σε λάκκους όταν βάζω τα δάκτυλα στο πληκτρολόγιο (μα την αγία πατάτα δεν καταλαβαίνω τι το πειράζει το word η λέξη δάκτυλα. Πάρε 5 ανοιχτά έτσι για να έχεις να πορεύεσαι) - τύφλα να έχει ο γκομενιάρης Δίας και η ξενέρωτη Ήρα και ο Άρης δεν ήταν τίποτα μπροστά τους ~ να ξηγούμεθα δεν εννοώ τον Βελουχιώτη τον έφαγαν κι αυτόν λάχανο- έτσι είναι μην δουν άνδρα να είναι Άνδρας αμέσως να τον καθαιρέσουν  να τον ευνουχίσουν και να βάλουν στην θέση του ένα καλολαδωμένο μαριονετάκι και να το δάκρυ κορόμηλο μόλις έπεφτε και η διάσημη Καρμίνα Μπουράνα. Τι εθνική ανάταση τι υπερηφάνεια είμαστε τότε έτοιμοι να πέσουμε στον καιάδα για τον πράσινο αγώνα – όχι πράσινα άλογα –  βέβαια δεν ξέραμε ότι όσα δεν φτάνει η αλεπού τα φτάνουν τα κοράκια αλλά ποιος κοίταζε τότε ψηλά και για να πούμε και του στραβού το δίκαιο ( χε ;) ) νομίζω ότι τότε δεν κοιτούσαμε αλλού παρά μόνο μέχρι το ύψος του μπαλκονιού, αλλά είμαστε πάντα περήφανος και δημοκρατικός λαός και αγωνιζόμαστε για να βολευτούμε εμείς τα παιδιά μας τα εγγόνια μας τα δισεγγόνια μας και πάει λέγοντας γιατί και τα ιερά τέρατα που κυβερνούσαν μετά από τον ακατονόμαστο (ναι ξέρω πολλοί φάγανε ψωμί κατά την διάρκεια της χούντας και πολλοί βέβαια έτρωγαν το σκατό τους. Τώρα έχουμε δημοκρατία πια και όλοι τρώμε σκατά και ησυχάσαμε) αγωνιζόντουσαν για να βολέψουν όλον τον λαό (μας ‘βόλεψαν’ τελικά. Πονάει λίγο ακόμα αλλά νομίζω ότι μας αρέσει πια. Με πιάν’σ ? όχι? Πέρνα να σε κεράσω κανά χάπι) γιατί και οι οικογένειές τους μες στον λαό δεν ανήκαν? Εξάλλου οι θεοί δικαιούνται να έχουν και offshore ναούς για να τους λατρεύουν και οι αλλόθρησκοι. Και αν τέλος πάντων αυτοί που έσωσαν τον τόπο από την βδελυρή δικτατορία δεν δικαιούνταν μια σωστή δίκαιη μεταχείρηση και αμοιβή ποιος θα την δικαιούταν? Εσύ που θες καθοδήγηση και δεν ξέρεις τι σου γίνεται? Και εδώ είναι που κάνω μια παραδρομή και δεν μπορώ να μην σκεφτώ (το έχω πει ότι πρέπει κι αυτό να το κόψω) ότι χθες που έβαλα πλυντήριο έβαλα ένα πράσινο μπλουζάκι μου μαζί με μια μπλε πατσαβούρα και το μπλουζάκι βγήκε με ένα σκατί χρώμα ενώ η πατσαβούρα παρέμεινε ίδια, βέβαια δεν θα έπρεπε να απορώ γιατί οι πατσαβούρες  την έχουν αυτήν την ιδιότητα. Και εκεί ήταν που μου κάθισε στο σβέρκο ο εφιάλτης. Είδα την μπλε πατσαβούρα στον ύπνο μου ότι είχε καταλάβει το σπίτι μου και από δίπλα της ήταν το σκατί ξεχειλωμένο προδοτικό μπλουζάκι μου. Και δεν έφτανε αυτό είχε σηκώσει μπαϊράκι και η σφουγγαρίστρα – μην με ρωτήσεις τι χρώμα έχει. Πραγματικά είναι μοναδικό. Δεν θα την βρεις πουθενά. Εκτός αν πάρεις όλα τα χρώματα τα ανακατέψεις και βγάλεις ένα ωραίο εμετί –  μου είπαν και οι 3 ότι το σπίτι μου ήταν χρεοκοπημένο και έτρεξα πανικόβλητη στο συρτάρι που φυλάω την περιουσία των 100 ευρώ μου και είδα ότι δεν υπήρχαν πια τα λεφτά. Μα ρε παιδιά τους λέω εδώ ήταν χθες, κάνεις λάθος μου απάντησαν, τα έφαγες μόνη σου και επειδή δεν ξέρεις ότι τα έφαγες μόνη σου αποφασίσαμε να αναλάβουμε το σπίτι σου και να σε σώσουμε από την χρεοκοπία. Μα δεν είπατε ότι ήδη είμαι χρεοκοπημένη? Ναι αλλά ειδικά τώρα που είσαι χρεοκοπημένη έχεις ανάγκη από την προστασία μας? Και στο κάτω κάτω της γραφής βρε κουτή, μου λέει η μπλε πατσαβούρα, ποιος καλύτερος από εμάς να σε βοηθήσει που ούτως ή άλλως είμαστε στο σπίτι σου τόσα χρόνια? Είναι πια και δικό μας σπίτι. Και μάλιστα μπορώ να πω ότι είναι μόνο δικό μας σπίτι και εσύ θα πληρώσεις ενοίκιο.  Άναυδη έμεινα να παρακολουθώ την μπλε πατσαβούρα να κλείνει τις κουρτίνες να ανεβαίνει πάνω στον μαύρο τοίχο και να αρχίσει να βγάζει έναν λόγο, ρε παιδιά αλήθεια λέω σαν του Ανδρέα τότε. Συγκινήθηκα, οργασμό δεν είχα γιατί μου την χάλασε λίγο το φανελάκι που το κοίταζα και το σιχαινόμουν. Και εκεί που λες άρχισε το δάκρυ κορόμηλο και λέω κάτσε να βάλω και τον ύμνο από τα παλιά.
αλλά μόλις ακούστηκε η πρώτη νότα το μπλουζάκι μου παραλίγο να πάθει έμφραγμα, η σφουγγαρίστρα κοκάλωσε και μας άφησε χρόνους. Όμως στο ύψος της η μπλε πατσαβούρα  χαιρέτησε στρατιωτικά τον ύμνο.
Εκεί ξύπνησα από τον τρόμο μου, όταν το είπα στον ψυχίατρο μου απάντησε πως έχω μπερδέψει την Καρμίνα Μπουράνα με την Καρμίρα Πουτάνα.όχι γιατρέ μου, του λέω, αυτή πήραν την Καρμίνα και την έκαναν Καρμίρα. Μετά της άλλαξαν και το επώνυμο και τελείωσε η υπόθεση. Κατάλαβες, γιατρέ μου, ότι κύλησε ο τεντζερης και χύθηκε η σούπα; Μετά δεν θυμάμαι τίποτα γιατί ο γιατρός έκρινε χρήσιμο να με στείλει πάλι για ύπνο. Ναι γιατρέ μου αλλά αν τώρα δω ότι είμαι εγώ τελικά η Καρμίρα Πουτάνα και τόσα χρόνια νομιζα πως ήμουν η Καρμίνα Μπουράνα;

Ηθικόν συμπέρασμα :  εκεί που περιμέναμε το χρίσμα μας έκαναν το κλύσμα .

Θα επανέρθω ;)

Υγ.

επίσης θα πετάξω το πράσινο μπλουζάκι γιατί το σκιάζομαι έτσι όπως αλλάζει χρώμα σαν τον χαμαιλέοντα, την ακαθορίστου χρώματος σφουγγαρίστρα και την μπλε πατσαβούρα  στον βόθρο. Χμμμ θα επιπλέουν εκεί φαντάζομαι μαζί με όλα τα άλλα σκατά. Το πλυντήριο θα το κρατήσω για περαιτέρω χρήση ;)

O Κροκόδειλος ο αλιγάτορας ο χαμουρογαμόσαυρος και το deja vu

Τελικά πάντα υπήρχε το πρόβλημα της ερώτησης και της απάντησης μεταξύ εμού και εμού. Και επίσης πιστεύω ακράδαντα σ αυτό που λένε déjà vu – και εδώ πρέπει να κάνω απαραίτητα την παραδρομή στο γαμάτο ματριξ και στην μαύρη γάτα που ανατρίχιασε όταν εμφανίστηκε δύο φορές μπροστά τον κυανου ριβς – άλλος γαμάτος τύπος επίσης (δεν πα να βγάζεις προγραμματιστή της δεκάρας κόκκινη την λέξη ΓΑΜΑΤΟΣ εγώ τον θεωρώ τον καλύτερο ηθοποιό από άποψη κορμάρας εεε γμτ ηθοποιίας ήθελα να πω τουλάχιστον της 10ετίας) και όπως πάντα έλεγε ο παππούλης μου όταν δεις μαύρη γάτα σκέψου τόσο κακή τύχη σαν να βλέπεις την γιαγιά σου να της καίγονται τα κουλούρια. Ένα τέτοιο πράγμα τελείως ανατριχιαστικό κατά την άποψή μου.Γιατί όπως λέει κι ο άσοφος λαγός ουπς σορι να σωριαστώ ο σοφός λαός ήθελα να πώ , αν δεν κάψεις κουλούρι και δεν χτίσεις σπίτι δεν έχεις δει τίποτα στην ζωη σου Ανυ γουευ που λένε και στο χωριό σου καραβαγγέλη βλάχο

Ήθελα να πώ πως όποιος δεν θέλει να ζυμώσει στης μυλωνούς τον κώλο καίγεται και κοσκινίζει ή το πολύ πολύ άμα του περισσεύουν φράγκα (δύσκολο ε???) πάει μέχρι τον φούρνο και τσακώνει μια φραντζολίτσα που την επόμενη μέρα μοιάζει με πλαστελίνη. Αλλά έτσι είναι των φρονίμων τα παιδιά μεταναστεύουν πριν τελειώσουν οι σωστές φραντζόλες. Με απασχολεί όπως έλεγα αυτό που στα ελληνικά λέμε déjà vu , οπού σημαίνει του ζαβού κατά κυριολεξία , διότι ζαβό πρεπει να εισαι για να αναρωτιέσαι αν είναι σωστή η ερώτηση της απάντησης ή απάντηση της ερωτούμενης πρότερης ερωτηματικής απάντησης , αλλά που να συναπαντήσεις αράπη που δεν πλύθηκε , τότε είναι που θυμάμαι τον παππούλη μου που έψαχνε να βρει σαπούνια να δώσει στην γιαγιά μου να πλύνει τον αράπη ;) αν με πιαν'ς ;)  χα !  γιατί ο αράπης δεν είναι ασπροπάρης να τον τυράς από μακριά είναι να τον κρατάς κοντά κοντά και καθαρόν και μην κοιτάτε τώρα που περνάνε τον αντιρατσιστικό νόμο και λένε ότι οι λέξεις αράπης μαύρος κίτρινος κόκκινος σχιστομάτης λοξοκοιτης ντιγκινταγκας ασπρουλιάρης και ασπροπαπάρης(μέχρι να παρς μας έχει τελειώσει :P) ουπς ασπροπάρης είναι απαγορευμένες , γιατί τις λέξεις αν με πιάνεις τις βρωμίζουν αυτοί που δεν ξέρουν πούθε κλάνει η κότα το σαπούνι και τελικά βγάζει μπαρμπούνι και είναι κόκκινο. Μες σε όλα αυτά έχασα και τον ψυχίατρο μου πάλι και ο ασπρο-μαυρ-κοκκ-στιχτο κάτι προγραμματιστής του word μου έχει βγάλει κόκκινη κάρτα. Αλλά πριν απ όλα αυτό που με προβληματίζει είναι ποιος εφηύρε την λέξη ρατσισμός… μήπως ο ίδιος που βρήκε και την στάση απέναντι στο οτιδήποτε δεν ταιριάζει στα απόλυτα τέλεια άψογα νύχια του??? και αυτό που με τρελαίνει πάνω απ όλα είναι ότι ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί ο κροκόδειλος χαιρετά με τόση εγκαρδιότητα τον αλιγάτορα αφού ο ένας τρώει την τροφή του άλλου και τέλος πάντων αυτοί οι δύο μαζί με  τον εξαφανισμένο αλλά πάντοτε ευτραφή χαμουρογαμόσαυρο τον ελώδη (ήταν ένα είδος τόσο αισχρό που ακόμα και οι παλαιοντολόγοι σε συνεργασία με τους γυναικολόγους δεν τον αναφέρουν πουθενά…. Μόνο αν ανατρέξει στους αρχαίους παπύρους των Αιγυπτίων εκεί που αναφέρουν πως γίνεται η περιτομή μππρρρρρ θα βρείς κάποιες πληροφορίες) κυβερνούν στις αχανείς στέπες κάποιας βυθισμένης χώρας νομίζω παλιά λεγόταν ατλαντελλαδιστάν (χμμμ… κάτι μου θυμίζει το όνομα J) και τέλος πάντων ένα déjà vu ερωταπάντησης (χμμμμ… το πρώτο συνθετικό μου θυμίζει κάτι αρχαίο επίσης :P ) με βασανίζει συνέχεια όταν διερωτώμαι πως είναι δυνατόν ένας κροκόδειλος ένας αλιγάτορας και ένας χαμουρογαμόσαυρος που έχουν περιδρομιάσει το κάθε είδος επί γης βγάζουν αντι-ρα-τσι-στικούς νόμους… ένας Σόδομος τους χρειαζόταν που κατά την παλαιά διαθήκη ο Σόδομος(τι συγγένεια προγραμματιστά μου έχει ο Σόδομος με τον Πρόδρομο?) ήταν άγιος άνθρωπος μέχρι που γνώρισε την Γομόρα. Μετά έγινε του Λωτ του κάγκελο…

μετά απ όλη την τεκμηριωμένη σκέψη περί εξαφανισμένων και μη παχύδερμων σαρκοβόρων αισθάνομαι μια ελαφριά ζάλη… θέλω απεγνωσμένα την πράσινη νεράιδα μου … με πιανς???? Όχι … ούστ απ εδώ ξενέρωτε :P

θα επανέρθω ;)

Υ.γ.

Φτου μου τελείωσε η ζάχαρη! Πάλι χωρίς αναισθητικό θα δω παραμύθια ;) Την άκουσα τελείως και έχω την εντύπωση πως ο κροκ (χαϊδευτικό του κροκόδειλου είναι αυτό όχι κρόκος αυγού) μιλάει 'παπικά' κοινώς βλέπω τον Κροκ Πάπια

Θα γίνω καλό κορίτσι. And that's a promise!

Πρέπει να κόψω τις κακές παρέες ή εκείνες να σταματήσουν να έχουν διαπροσωπικές σχέσεις μαζί μου(– το ενδεχόμενο να σκεφτώ ότι εγώ είμαι τελικά η κακή παρέα δεν συμφέρει. Ποιο κορίτσι θέλει να είναι κακό όταν όλοι αγαπάν τα καλά ε? άσε τα κέρδη που έχεις όταν είσαι καλό κορίτσι και βέβαια το έχω παράπονο γιατί όταν ήμουν μικρή όλοι μου έλεγαν να γίνω καλό κορίτσι σαν την αδερφή μου που μου κοπανούσε την πόρτα της ντουλάπας στο κεφάλι και μετά έλεγε ότι έγινε άθελα της. ναι καλάαααα ακόμα με πονάει το καρούμπαλο και επειδή ήμουν και υπάκουο κορίτσι προσπάθησα πολύ σκληρά αλλά κάπου υπήρχε γενετικό ελάττωμα απ ότι με διαβεβαιώνουν ο ψυχίατρος μου και τα αναγνώσματα της Παλαιάς Διαθήκης. (στην Καινή έχω μείνει ακόμα στο θαύμα της Κανά. Μου αρέσει αυτό το θαύμα. Πίνεις όσο θες και όταν τελειώνει το κρασί ο φιλεύσπλαχνος κύριος κάνει κρασί το νερό. Αυτά είναι ατελείωτα γλέντια. Πάντως εδώ που τα λέμε ήταν κρυφογλεντζέδες έτσι? ;))  Βέβαια όταν το λέω αυτό σκέφτομαι την παροιμία «σφάξε με αγά μου ν αγιάσω» και καλά εγώ ποτέ δεν θα γινόμουν αγίασμα όσο προχωρημένος και να γίνει αυτός ο κόσμος δεν νομίζω ότι ποτέ θα δεχτεί πρώην δαιμόνια ως και καλά εξαγιασμένα. Όχι δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου δαιμόνιο ε είπαμε δεν είμαι και τόσο χαζή!!! Αλλά καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα μου έλεγε η γιαγιά μου. Συγνώμη αλλά διαφωνώ τελείως. Ας με πουν όπως θέλουν εγώ μια φορά το μάτι μου δεν το δίνω για να βγαίνουν αληθινές οι παροιμίες της γιαγιάς μου. Άντε! Εγώ προτιμώ του παππούλη μου την παροιμία «κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει» εγώ λοιπόν επειδή δεν ήμουν ποτέ καλή στο καρτέρι γι αυτό δεν έγινα και ποτέ μέλος του αντάρτικου κινήματος της τεμπελιάς προτίμησα να κοιμάμαι 5 ώρες παρά να περιμένω τις 10 που μου είχαν υποσχεθεί. Τι? Δεν αφορούσε αυτό η παροιμία??? Καλά θα το ερευνήσω ενθέτω χρόνο.  Και γεγονός είναι μόλις λέω την λέξη αγά μου θυμάμαι τους τούρκους και όλα τα κακά και κακάσχημα που μας βρήκαν από αυτούς και εμείς ποτέ δεν φταίγαμε σε τίποτα και ανατριχιάζω. Μισό να φτύσω τον κόρφο μου. Λίγο το έχειs να βρεθώ ξαφνικά με τσαντόρ. Χμμμ… αν και σκέφτομαι κάτι πολύ καλό … ένα αραχνοΰφαντο τσαντόρ ολόσωμο αλλά δεν θέλω εσωτερικές παρεμβάσεις. Εντάξει κύριε Αλλάχ να φορέσω τσαντόρ αλλά δεν μου είπες ότι πρέπει να φοράω και άλλα από μέσα ;) Αλλά να δεν παύω να σκέφτομαι και την άλλη παροιμία «τα θέλει ο κώλος σου (χμμμ…. ΚΩΛΟΣ χα! Ωραία συνεννοηθήκαμε εγώ και το word :P τα έχουμε κάνει αχταρμά όλα) θέλω με λίγα λόγια να πω βρε παιδί μου ότι εγώ προσπαθώ αλλά έλα που δεν με αφήνουν οι εξωτερικές παρεμβάσεις, συζητήσεις, λουκούλλεια γεύματα (για να μαθαίνετε ο Λούκουλος ήταν ο πρώτος αρχαίος έλληνας που πατεντάρισε την πίτσα. Νομίζω το μαγαζί ήταν κάπου γωνία Κατεχάκης με Κηφισίας. Του το έκλεισε η Εκκλησία του Δήμου γιατί δεν πλήρωνε τα δημοτικά τέλη γύρω στον 5^ο αιώνα μ.χ Οπότε να μην μας κάνουν τους ξύπνιους οι Ιταλοί ότι πρώτοι βρήκαν την πίτσα) (ψιτ γεύματα είπαμε μην πάει ο αισχρός νους σας αλλού… ε καλά και να πάει, αυτά είναι αλλού παπά ευαγγέλιο. Τώρα μου ήρθε και η απορία ποιος είναι ο παπάς (γιατί το word ¨όταν δεν βάζω τόνο στην λέξη παπάς μου προτείνει την λέξη πίπας?! Μνήσθητι κύριε μου!!!Βλάσφημε Προγραμματιστή!)  που έγραψε αυτό το ευαγγέλιο που εγώ δεν το έχω ποτέ μου βρει? Τι έγραφε σε αυτό το ευαγγέλιο ο ανώνυμος παπάς? Ίσως η λύση να βρίσκεται στις ιστορικές πηγές που μας έρχονται από τον Ηρόδοτο. Λένε πως είναι τόσο απόκρυφο που και ο ίδιος ο πάτερ όταν το έγραφε δεν επέτρεπε στον εαυτό του να το διαβάσει!!! Αυτό πάει να πει άμεμπτος χαρακτήρας! Επίσης από τις ίδιες πηγές μαθαίνουμε ότι ο Πλούταρχος ήταν αδερφός του Οιδίποδα και πως υπήρξε κάποια αιμομιξία μεταξύ τους από την οποία παράνομη σχέση θορυβήθηκαν οι θεοί και απέσυραν τελικά τον Οιδίποδα ως τελείως ελαττωματικό προϊόν. Στην σημερινή εποχή θα είχε γίνει TV persona πάντως και θα τα κονομούσε χοντρά  ;) Όλα αυτά βέβαια τα είχε προβλέψει η Πυθία κι ας ήταν κακό κορίτσι και μαστούρωνε. Πάντως εγώ είδα με τα μάτια μου ένα αρχαίο χειρόγραφο που ένας φίλος κληρονόμησε από την γιαγιά του που αποδεικνύει πως η Πυθία δεν μασούσε φύλλα δάφνης αλλά φύλα από κάποιο άγνωστο και εξαφανισμένο δέντρο που ευδοκιμούσε στην περιοχή Δάφνης. Το δέντρο εξαφανίστηκε όταν ο τύπος που είχε την περιοχή την έδωσε αντιπαροχή στον Περικλή τον 5^ο αιώνα π.χ (παραδείγματος χάρη σημαίνει το π.χ. για να ξηγούμεθα  ). Συμπέρασμα η Πυθία παρόλο που ήταν πολύ κακό κορίτσι προέβλεπε το μέλλον και γλύτωνε τους αρχαίους από πολλά δεινά . Για να λέμε και του στραβού το δίκαιο (η παροιμία αυτή έχει τις ρίζες της στην αρχαία κίνα και στον Κομφούκιο που απ ότι μαθαίνω ήταν αδέρφια με τον Βούδα και μαστούρωναν μαζί με τα φύλλα που έκανε εξαγωγή τότε η Πυθία άνευ κέρδους. Γεγονός είναι ότι λίγα χρόνια μετά τον χαμό της άνοιξε η Οικονομική Σχολή Αθηνών και πέριξ. Ο Σωκράτης είχε προειδοποιήσει για τα κενά δαιμόνια αλλά κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά και ορίστε η κατάληξη. )Συμπέρασμα οι αρχαίοι έλληνες όντως ήταν ο πιο λαμπρός πολιτισμός και ο πιο προχώ !!. συγκεκριμένα δε  η Πυθία προσέφερε σε όλη την ανθρωπότητα την δυνατότητα για λίγη μαστούρα και πολλή γνώση. Μετά απ όλον αυτόν τον λογικότατο συνειρμό καταλήγω στο γεγονός πως πρέπει να γίνω καλό κορίτσι και να κρατώ όλα τα φύλλα για τον εαυτό μου γιατί πλέον έχουν γίνει πανάκριβα και δεν συμφέρει να μεταδίδεις έτσι αφιλοκερδώς μαστούρα και γνώση.
Έχω μόνο ένα σημαντικό ερώτημα. Η γνώση φέρνει μαστούρα ή η μαστούρα γνώση? Και αν οτιδήποτε από αυτά είναι αλήθεια τότε τα φύλλα τι ακριβώς κάνουν?

Θα επανέρθω ;)

YG. Φτου ξέχασα να ξεσταυρώσω δακτυλάκια την ώρα που έδινα την υπόσχεση :P

O Παράδεισος, ο Δράκουλας και 2 αυγά Τουρκίας

Μετά από σοβαρές αναλύσεις, εξονυχιστικές έρευνες, κατασκευή ιστογραμμάτων(εεεε???!!!) , επίλυση δύσκολων εξισώσεων (άσχετο αλλά κάνω φιγούρα τώρα), δημιουργία πολύπλοκων φαγητών και γλυκών (εξίσου άσχετο αλλά πως θα δείξω τον πολυτάλαντο πολύπλευρο και απίθανο ME!)  και συζητήσεις κατ ιδίαν και αυστηρά προσωπικά με τον εαυτό μου έχω πλέον καταλήξει σε ορισμένες ατράνταχτες και αδιάσειστες απαντήσεις σε βασανιστικά ερωτήματα που μπορώ να αναφέρω άμεσα και με τον τρόπο αυτό να προσφέρω και εγώ το μικρό μου λιθαράκι στην βελτίωση της ανθρωπότητας (πρέπει να κόψω τα πούρα. Εκτός από την καούρα στο στομάχι, τις ψευδαισθήσεις, τα οράματα και τις οπτασίες μου χαλάνε το παρανοϊκό image  μου και δεν με αφήνουν να πω ούτε μια κακή κουβέντα για να τσακωθώ με το word. Κι ας μου βάζει πιπέρι στα δάχτυλα το πληκτρολόγιο. Επίσης με κάνει να γίνομαι κοινωνικό άτομο κάτι που απεχθάνομαι καθέτως οριζοντίως πλαγίως και οτιδήποτε άλλο γεωμετρικό σας έρθει στον νου. Γιατί για μια αντικοινωνία ζούμε βρε αδερφέ και αν ο καθένας δεν κοιτάζει την πάρτι του τότε πως θα επιβιώσουμε. Κοινωνικές ευαισθησίες, κοινωνικά έργα, κοινωνική αρωγή (ειδικά το τελευταίο μου θυμίζει έντονα τον Καιάδα) βοήθεια στις ασθενέστερες τάξεις (γιατί να τις βοηθήσουμε ρε παιδιά. Εμείς δεν φροντίσαμε να γίνουν ασθενείς εξάλλου; ;) άσε τους ασθενείς στην υγεία τους :P. Ωρε που πάμε οι αντικοινωνικοι! Στο τέλος να δεις που οποιαδήποτε λέξη έχει μέσα της το συνθετικό social (πωπω τώρα θυμήθηκα τον σοσιαλισμό και μια ανατριχίλα όσο νάναι την έχω. Ένα ρίγος ένα πυρετό μια ελονοσία κάτι βρε να μου βρίσκεται)  θα θεωρείται αυτόματα και κοινωνικό έργο – ε ρε κόκκινα που έριξε το word άμεσα… ναι ρε σιγά σου θίξαμε το κοινωνικό σου αίσθημα :P ) )
Τέλος πάντων ή πάντων τέλος (με πιαν’ς? ;) αφού έκανα την αμαρτία και αυτή Δεν είναι ηλιθιότητα (τ’ ακούς Oscar αγόρι μου? Γιατί μπορεί να είμεθα τρελές γυναίκες αλλά δεν έχουμε το σύνδρομο του ηλιθίου σώνει και καλά. Αυτό εξάλλου απ ότι ξέρω είναι εκ γενετής σύμπτωμα και αναπτύσσεται κατά κύριο λόγο στις ηλικίες των 5, 10,15,20,25,30,35,40,45,50,55,60,65, 70,75 ωπαααα βάλε φρένο πόσο θες να ζήσεις βρε αχάριστε ηλίθιε? :P το ‘βρε’ γιατί το βγάζει λάθος και όχι το ‘ρε’? ) (τώρα που μίλησα για αμαρτίες όμως θυμήθηκα κάποιες πολύ γαργαλιστικές αλλά θα το σκεφτώ αν στις πω γιατί είσαι και κουτσομπόλης έχω μάθει :P είσαι ικανός μόλις μάθεις το παραμικρό με σήματα καπνού να στείλεις την είδηση στον πάνω μαχαλά. Αλήθεια ρε παιδιά είδε κανείς τον ψυχίατρό μου; τον ψάχνω  ) κι αφού όλο αυτό ήταν για να ανεβάσω το σασπένς και να θέλετε σώνει και καλά τις απαντήσεις ξεκινώ χωρίς άλλες παρεμβάσεις από μένα :P

1)  Οι δέκα εντολές ήταν έντεκα αλλά ο Μωυσής είχε κουφαθεί από τις προηγούμενες δέκα και ξέχασε να μας μεταφέρει την 11^η που απ ότι μαθαίνω από ιστορικά τεκμηριωμένες πηγές ήταν η πιο σημαντική. «Ου κουρεύεις το ζώον όταν το αρμέγεις γιατί θα γεμίζει το γάλα τρίχες. Βλάκα έ βλάκα!» Τώρα για το αν είπε βλάκα δεν παίρνω και όρκο. ου είναι ή ουκ??? γμτ πάλι θα βασανίζομαι από ερωτήσεις!!

2) Ούτε η κότα έκανε το αυγό ούτε το αυγό την κότα.  Μετά από επικίνδυνες αρχαιολογικές ανασκαφές έφτασε στα χέρια μου μια αρχαία περγαμηνή που εικάζεται ότι την άφησε ο ίδιος ο θεός στον Νώε και έλεγε «Και είπον την έβδομη μέρα «γεννηθήτω η κότα και το αυγό της μαζί» αλλά μην το πεις πουθενά. Πρώτον γιατί τους είπα την έβδομη μέρα να ξεκουράζονται και δεύτερον θέλω να τους βλέπω να βασανίζονται για βλακείες». Ε ρε τσαντίλα που είχα όταν το ανακάλυψα. Είχα περάσει ώρες και ώρες βασανιζόμενη από το ερώτημα της κότας και του αυγού της.

3) Μετά από ενδελεχείς έρευνες πάνω στα ήθη και έθιμα των αρχαίων λαών βρήκα πως βγήκε η φράση «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο». Ο Αδάμ επειδή ήταν φτωχός και η Εύα η μουσίτσα απαιτητική αποφάσισε να κάνει λαθραία υλοτομία μες στον παράδεισο. Είχε βρει έναν λωποδυτάκο που τον έλεγαν Αβραμίδη εεε συγνώμη Αβράαααμ ήθελα να πω και μετέφεραν την ξυλεία εκτός συνόρων. Όταν οι ιθαγενείς των συνοριακών χωρών ρωτούσαν από πού είναι η ξυλεία ο λωποδυτάκος σήκωνε τους ώμους και έλεγε «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο». Και όταν ο θεός ξύπνησε μια μέρα και έριξε μια ματιά στον παράδεισο φώναξε οργισμένος «ω θεε μου – κάπου εκεί έξυσε το κεφάλι του με απορία γιατί ο ίδιος ήταν ο θεός και είχε απαγορεύσει να πιάνουν επι ματαίω το όνομα του στο στόμα τους αλλά τι στην ευχή δικό του ήταν αν ήθελε θα το πιανε - τι πλιάτσικο κι αυτό! Τόσο κόπο έκανα βρε αθεόφοβοι για να φυτέψω τόσες μουσμουλιές. Και που είναι τα ποσοστά μου τέλος πάντων;» Όταν ανακάλυψε ότι τα είχαν φάει όλα στα μπουζούκια που είχε ανοίξει αυτός ο άχρηστος ρεμπεσκές όφις έγινε πυρ και μανία! Αυτός ήταν και ο λόγος που εκδιώχθηκαν ο Αδάμ και η Εύα από τον παράδεισο. Όλα τα άλλα που έχετε ακούσει είναι μύθος. Πιστεύω ότι είναι διαδόσεις του φιδιού που τσαντίστηκε γιατί του έκοψαν και το αγαπημένο του δέντρο. Την μηλιά! Και βεβαια έχασε και τους αγαπημένους του πελάτες ;) και βέβαια εδώ αποδεικνύεται πως εκτός από μουσμουλιές ο θεός είχε φυτέψει και μηλιές!

4)  Στα βαθιά έγκατα των αρχαίων επικίνδυνων σπηλαίων της Ρουμανίας ανακάλυψα τον τάφο του Δράκουλα. Με σοκ και δέος και απόλυτο τρόμο τον άνοιξα για να ανακαλύψω ότι ήταν άδειος! Εκτός από ένα κιτρινισμένο σημείωμα «Παιδιά εγώ την κάνω σιγά-σιγά από δω γιατί έμαθα από τεκμηριωμένες πηγές πως ο κόσμος θα καταστραφεί. Έβγαλα one way ticket στην κιβωτό του Νώε». Αυτό με συγκλόνισε γιατί έτσι έμαθα πως ο Δράκουλας είναι Αναρχος μην σου πω και αναρχικός δηλαδή. Αυτό που με προβληματίζει ακόμα είναι αν ο Νώε και η γυναίκα του έκαναν τακτικά ημέρες αιμοδοσίας. Υπάρχει τώρα ένα gap στην όλη ιστορία το οποίο με τρελαίνει. Αλλά πιστεύω πως ο δράκουλας είναι σαν τον μυθικό ήρωα Ηρακλή. Ζει αιωνίως. Χοροπηδάει από αιώνα σε αιώνα. Έχω την εντύπωση πως βρίσκεται ακόμα στον κόσμο μας τριγυρνώντας με ψευδώνυμο ;)

Έχω δυο-3 βασικά και θεμελιώδη ακόμα ερωτήματα να λύσω. Πως έλεγαν τις γυναίκες του Λοτ και του Νώε, μήπως υπήρχε και 12^η εντολή και είναι στα απόκρυφα βιβλία, ο δράκουλας έχει καράφλα, ο αδάμ και η εύα (η σουρτούκω) συνέχισαν την παράνομη υλοτομία και εκτός παραδείσου, θα πάρει ο παναθηναικός το πρωτάθλημα, γιατί μιλάμε για καλαμπρέζικα αγγούρια  και το κυριότερο απ όλα γιατί λέμε «και δυο αυγά τουρκίας»?????

Θα επανέρθω ;)

Υγ.

Αυτή η συζήτηση με πείνασε. Παω να φτιάξω μια ομελέτα με αυγά καλαμπρέζικα και αγγουρακια τουρκίας. Ή το ανάποδο είναι?? Ουφ μπερδεύτηκα πάλι :P